Afleveringen van televisieseries zijn tegenwoordig veel te lang
Aflevering 3 van mijn tweemaandelijkse nieuwsbrief I Like To Watch over televisieseries…
<<< abonneer je hier op I Like To Watch >>>
Beste lezer,
Het is misschien een impopulaire mening, maar: afleveringen van televisieseries zijn tegenwoordig te lang. Veel te lang.
Toen series nog ‘gewoon’ op tv verschenen, had iedere aflevering een duidelijk tijdslimiet. Dramaseries waren meestal een minuut of 44. Sitcoms zo’n 22 minuten. Zodat het geheel met reclameblokken, precies op een heel of half uur uit kon komen. Als er al eens uitloop was dan heette dit een ‘event’.
Streamers kennen geen tijdslimiet (of reclameblokken). En tegenwoordig tikt iedere zichzelf respecterende dramaserie minstens 50 minuten aan. Minstens. Kijk even mee naar een paar van de populairste series van vorig jaar:
De eerste aflevering van het laatste seizoen van The Crown was 54 minuten. Wat nog bescheiden is. De finale van Nicole Kidmans The Undoing telde 1 uur en 4 minuten. De opener van Lovecraft Country 1 uur en 5 minuten. En de tweede aflevering van Perry Mason 1 uur en 3 minuten. De ‘winnaar’ van mijn kleine steekproef was The Queen’s Gambit, met een finale van 1 uur en 7 minuten. Nog tien minuten erbij en het zou een film zijn.
Ook recente series doen vrolijk mee. Het gerucht gaat dat de laatste drie afleveringen van WandaVision, dat in het begin rond de dertig minuten was, een uur zullen zijn.
Ik kan me zo voorstellen dat de lengte van een aflevering de gemiddelde kijker niet eens opvalt (wel?). Of misschien pas aan het einde, wanneer het opeens twintig minuten later is dan verwacht. Maar ik kijk tv voor mijn werk en vind het soms verdraaid irritant. (En ik ben niet de enige.) Ik weet het, het is een luxeprobleem. Maar probeer maar eens acht afleveringen van dik één uur in een (corona)werkdag te proppen, en er in diezelfde tijd ook een interessant en vlot artikel over te schrijven.
Toch ben ik er vooral niet helemaal van overtuigd dat deze grenzeloze, eindeloos lange afleveringen ook echt betere tv opleveren. Zoals iedereen die weleens iets creëert weet, maakt schrappen – hoe pijnlijk soms ook – het geheel vaak beter. Het zorgt ervoor dat alleen het beste en meest relevante overblijft. Het brengt vaart in een verhaal. En maakt alles strakker. Hadden we echt zo vaak naar de adertjes in Nicole Kidmans ogen moeten kijken in The Undoing? En iedere aflevering van Lovecraft Country, hoe leuk ik de serie ook vond, had zeker vier scènes korter gekund. Normal People en I May Destroy You waren alle twee een half uurtje per aflevering, en steengoed.
Maar bovenal impliceert een extra lange duur dat alles in die aflevering ECHT de moeite waard is. Waarom neem je anders al die ruimte in beslag? Toch voelt het eerder alsof er vaak gewoon geen moeilijke beslissingen genomen zijn. En soms zelfs alsof er niet kritisch genoeg is gekeken. Er was toch tijd zat, waarom die moeite doen? Een van mijn favoriete Amerikaanse tv-critici, Katheryn VanArendonk, noemde te lange afleveringen daarom de ‘manspreading’ van tv. Ha!
Dat dit manspreading vaak echt onnodig is, werd mij afgelopen week opnieuw duidelijk toen ik It’s A Sin keek, de nieuwe, geweldige miniserie van Russel T Davies. Omdat de vijf afleveringen in Engeland ‘gewoon’ op tv zijn uitgezonden, zijn ze allemaal rond de 45 minuten. En werkelijk iedere minuut is aangrijpend, emotioneel, grappig, prachtig, hartverscheurend en wonderschoon. Wat mij betreft hadden er nog twintig van dit soort afleveringen bij gemogen.
Maar de bescheiden zittende It’s A Sin, nu al een van de beste series van 2021, staat pas 5 maart op NPO Plus. Daarom tot die tijd hieronder weer wat nieuwe kijktips.
Veel kijkplezier!
Anke
Anke Meijer - journalist 